Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ut aliquid scire se gaudeant? Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Duo Reges: constructio interrete. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Quae est enim, quae se umquam deserat aut partem aliquam sui
aut eius partis habitum aut vini aut ullius earum rerum,
quae secundum naturam sunt, aut motum aut statum?

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae
delectari.

Beatum, inquit.: Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Zenonem roges;: At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
Memini vero, inquam;: Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant.
Bork: Sit enim idem caecus, debilis.
Bork: Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Sed ille, ut dixi, vitiose. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Itaque prima illa commendatio, quae a natura nostri facta est nobis, incerta et obscura est, primusque appetitus ille animi tantum agit, ut salvi atque integri esse possimus.

Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse.
Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.
Nos cum te, M.
Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?